شهر من ! پله ی ترقی استانداران آینده نیست
پدرام نائبی
قیام مشروطه خواهی نهایتا با جان فشانی ها و مقاومت مردم دلیر ایران در برابر خودکامگی و جبر حکومت بی کفایت و بی درایت قاجار منجر به تشکیل پارلمان ملی شد.
با صرف نظر از حوادث تلخی که به دنبال این قیام برای مردم ایران رخ داد بایستی اذعان داشت که انحراف برخی نمایندگان مجلس ملی و نیز فعالان مشروطه خواه از شعائر اولیه ی خویش و ادامه ی روند" فرنگی مآبی صرف" و نیز وضع قوانینی ناهماهنگ با فرهنگ و باورهای مذهبی و بومی و ملی عموم مردم که موجب فاصله گرفتن روز به روز پارلمان ملی وقت و مردم می شد ، نه تنها پارلمان نتوانست ساز و کار لازم را برای توسعه و سازندگی فراهم آورد بلکه رکود بیشتری را به دنبال خود آورد.
این فاصله ی روز افزون باعث می شد که دیگر هیچ کسی مجلس شورای ملی را شالوده و چکیده ی نظرات و افکار و سلایق مردم نداند.
نهایتا در شهر های کوچکی مثل میانه به دلیل قحط الرجال حاصل از نبود امکانات تحصیل علوم عالیه و نیز نبود فرصت کافی برای اهالی شهر های کوچک برای تصدی پست های مدیریتی کلان و مهم، کاندیداهای وارداتی از تهران وارد نقاط کوچک شهری شده و بدون آنکه کوچکترین شناختی از ویژگی ها ، نقاط ضعف و قوت ، کمبود ها ، فرهنگ و مردم شناسی آن منطقه داشته باشند به عنوان وکیل آن مردم وارد مجلس شورای ملی می شدند و اهداف سیاسی خود را دنبال می کردند و کارنامه ی سنواتی خود را پر کرده تا نهایتا پس از نمایندگی مجلس ملی بتوانند والی شهری یا منطقه ای شوند و ذره ای توجه به خواست مردم بی نوا نداشتند.
روزی یکی از نویسندگان همشهری که در زمینه ی تاریخ میانه قلم می زند صحنه ی تلخی از تاریخ را برایم ورق زد ، گویا روزی یکی از همین نمایندگان مجلس ملی میانه برای برگزاری یک میتینگ از تهران راهی تبریز شده بود وقتی که از میانه می گذرد با بهت از همراهان می پرسد اینجا کجاست؟
در جواب می گویند: قربانت شوم! اینجا همان میانه و یا همان میانا هست که حضرت انورتان زحمت وکالتش را در مجلس شورای ملی بر عهده دارید.
به این منوال کار مشروطه و پارلمان بر آمده از این قیام پیش رفت تا اینکه نه تنها قدرت متکبرانه ی شاهان ظلم و جور را محدود نکرد بلکه بیشتر از پیش حقوق مردم را لگد مال کرد و به ظلم دستگاه طاغوت صورتی قانونی بخشید .
تا اینکه مردم بیدار دل ایران با رهبری مثال زدنی حضرت امام خمینی علیه این اوضاع اسفناک قیام کرده و رژیم فاسق طاغوتی را بر انداخته و نظام مقدس جمهوری اسلامی را برگزیدند .
نظامی که مردم ، وکلا ، وزرا ، مدیران و ... را خود و از متن خود بر می گزینند و آن ها را نقد و باز خواست می کنند و مسئولانی که برعکس دوران طاغوت مردم را ولی نعمت خود می دانند و آنها را یک مشت گره گوری و دست و پا چلفتی و بله قربان گو فرض نمی کنند.
مجلس شورای ملی بی کفایت جای خود را به مجلس شورای اسلامی بر خواسته از متن مردم داد و پارلمان به معنای حقیقی کلمه در کشور تشکیل شد.
در اولین دوره ی مجلس شورای اسلامی ، حضرت حجت الاسلام سید سجاد حججی-با آرزوی سلامتی و طول عمر برای آن بزرگوار- و مرحوم میرزا موسی سلیمی دو تن از روحانیون مردمی که رهبری قیام را در میانه بر عهده داشتند به عنوان نماینده ی مردم وارد مجلس شورای اسلامی شدند.
حاجی میر سجاد و حاجی میرزا موسی دو روحانی ساده زیست و محبوب میانه ای جایگزین امثال اسکندر فیروز تهرانی شدند و در تمام صحنه ها همراه و همگام با مردم ، هیچ گاه از حقوق آنان کوتاه نیامدند.
بلاشک ادوار اول تا سوم مجلس شورای اسلامی در حوزه ی انتخابیه ی میانه ، نمود بارزی از مردمی بودن نمایندگان مجلس داشت.
تا اینکه جرقه ی تشکیل نهادی به نام "کارگزاران سازندگی" با حمایت دولت وقت زده می شود و این ارگان سیاسی قدم در راه انتخابات چهارمین دوره ی مجلس شورای اسلامی می گذارد –هرچند این گروه به طور رسمی در پنجمین دوره وارد رقابت های انتخاباتی می شود منتهی همان گونه که اشاره شد جرقه ی این فعالیت ها در چهارمین دوره ی انتخابات زده شد- کارگزاران مورد حمایت دولت که اکثرا از مدیران رده بالا و رده میانی دولت بودند در اقصی نقاط کشور به عنوان کاندیدا پخش شدند و دو نفر از آن ها نیز به قرعه ی شهر ما خورد و با توجه به امکانات مادی و نیز حمایت های دستگاه های دولتی مستقر در شهرستان که دولت سازندگی در اختیار شان قرار داده بود در برابر سایر کاندیداها همچون حاجی میر سجاد که از پشتوانه ی دولتی بی بهره و کاملا مردمی بودند پیروز میدان شدند و اولین جرقه ی بازگشت به دوران اسفناک سابق که وکلای وارداتی تهرانی وکالت میانه ای ها را بر عهده می گرفتند ، زده شد.
کسانی که فقط در شناسنامه میانه ای بودند و نام میانه ای را یدک می کشیدند وگرنه در واقعیت شهروند تهرانی بوده و مشکلات و کمبودهای مردم میانه را لمس نکرده بودند وهیچ گاه حاضر نشدند که ساکن میانه شوند و پا به پای مردم و فعالان اجتماعی با مشکلات مواجه شوند و با آن مبارزه کنند(حتی بعد از تصدی نمایندگی مجلس)
بله این دو بزرگوار بنا به دستوری که از سوی حزب کارگزاران سازندگی به آنها داده شده بود وارد کارزار انتخابات چهارمین دوره ی مجلس شورای اسلامی در حوزه های انتخابیه زادگاه اجدادشان شده بودند و رای مردم را گرفته و پس از آن درپی اهداف جناحی و باند بازی های خود بوده و مردم را در این میان فراموش کردند.
آنان دیگر مردم را ولی نعمت خود ندانسته و معتقد بودند که با یک شام و ناهار رای مردم را می شود گرفت و فریبشان داد.
دوران می گذرد جناح دوم خرداد که خود را بر آمده از جریان سازندگی می داند حمایت های بی دریغ خود را از کاندیداهای سازندگی ادامه می دهد و سازندگی ها هم دیگر خود را کارگزار نمی خوانند و به خود لقب اصلاح طلب می دهند .
دوره ی ششم مجلس فرا می رسد و یکی از آن دو کارگزار جای خود را به محمد کیافر می دهد و محمد کیافر اصلاح طلب با اعمال و مواضع خود ذهن مردم میانه را بیشتر به سمت نمایندگان مشروطه چی غرب زده سوق می دهد .
محمد کیافر به جای وکالت مردم به وکالت دولت و حزب متبوع خود می پردازد و با دستور از اتاق فکر حزب خود اقدام به استعفای دسته جمعی در مجلس ششم می کند که این کار وی دل مردم انقلابی میانه را می شکند و دشمنان قسم خورده ی این انقلاب را خوشحال و خرسند می کند .
با شکافت فاصله ی روز به روز وکلای مردم از متن ملت صحنه های مشروطه و رفتار های مشروطه چیان بیشتر در ذهن تاریخی مردم میانه متبلور می شود .
تا اینکه با روی کار آمدن دولت مردمی اصولگرا و قطع هرگونه حمایت مالی از حزب های نامبرده و کاندیداهایشان توسط دستگاه ها و بودجه های دولتی ، رای کاندیداهای دولتی و تهرانی الاصل به شدت کاهش یافت و نهایتا کاندیداهای مردمی توانستند رای های بالایی را جلب کرده و خودی نشان دهند
تا آنکه در هشتمین دوره ی انتخابات مجلس، آن کاندیدای دولتی کارگزار که همیشه فاتح قله های انتخابات میانه بود به جای مقام اول همیشگی به زور! مقام سوم را کسب کرد و پس از دو کاندیدای مردمی قرار گرفت و با فاصله ی ناچیز در دوردوم انتخابات توانست پیروز شود و این پیروزی بسیار تلخ موجب آن شد که برای همیشه میانه را ترک کند و در دامان اربابان خود قرار بگیرد و رویای بازگشت به میانه را هم در ذهن خود متصور نشود.
با سیاست های مردمی دولت فخیمه ی اصولگرای آقای دکتر محمود احمدی نژاد و عدم حمایت دولت از کاندیداهای خاص ،مجلس شورای اسلامی به ماهیت مردمی خود بازگشت و این سیاست در حالی که سیاستمداران ورشکسته را کلافه و عصبی ساخته بود اما با رضایت مردم همراه بود و موجب آن شد که مجلس هشتم و نهم ، مجلسی مردمی باشد.
اما در آستانه ی انتخابات مجلس دهم با توجه به تحرکاتی که از سوی گروه اصلاح طلب - شاید به رهبری محمد رضا عارف- دیده می شود و نیز فعالیت های انتخاباتی برخی از رجال سیاسی تهران نشین که چهره ای اصلاح طلب به خود گرفته اند با دستور از بالا، برای رقابت جهت تصدی کرسی نمایندگی مردم میانه در مجلس آماده می شوند ، می شود حدس زد که فضای دهمین دوره ی انتخابات مجلس شورای اسلامی در حوزه ی انتخابیه ی شهرستان میانه مملو از کاندیداهای وارداتی وابسته به احزاب سیاسی متمایل به قدرت با بودجه ای هنگفت خواهد بود.
اما آنچه که بیش از هر چیزی مهم و اساسی به نظر می رسد هوشیاری و بیداری مردم و حضور در صحنه ی انتخابات و عدم اعتماد به این کاندیداهای وارداتی است چرا که آنچه که در متون دینی و باورهای عقیدتی ما متبلور است آن است که مومن عاقل دو بار از یک سوراخ گزیده نمی شود .
از سویی راهنمایی ها و روشنگری های خواص و ورود آگاهانه ی ریش سفیدان مردمی در این مسئله ی مهم ، نقشی بسیار حیاتی در هدایت افکار عمومی و برحذر داشتن مردم از انتخاب تهرانی ها خواهد شد .
به این امید که نماینده ای لایق و مردمی و اهل میانه و برای میانه و همراه میانه انتخاب کنیم و با انتخاب تهرانی ها خود و شهرمان را به پله های ترقی برای استانداران آینده مبدل نسازیم ./ ان شاء الله
